پایان سن حضانت در دختر و پسر با توجه به سن رشد چه تاریخی است؟

پایان سن حضانت در دختر و پسر با توجه به سن رشد چه تاریخی است؟

 نظریه مشورتی

1398/11/06
 7/98/1752
 ح 98-9/3-1752 :پرونده شماره
استعلام:
طبق فتاوای فقهی خروج طفل از حضانت منوط به بلوغ و رشد است.با توجه به اختلاف حاصله در خصوص سن رشد،
الف- پایان سن حضانت در دختر و پسر با توجه به سن رشد چه تاریخی است؟
ب- پایان سن ملاقات در دختر و پسر چه سنی است؟
پاسخ:
الف- به موجب ماده 1168 قانون مدنی مصوب 1307 ،تنها «اطفال» تحت حضانت ابوین میباشند؛ قانونگذار در تبصره یک ماده 49 قانون مجازات اسلامی 1370 ،طفل را کسی معرفی کرده بود که به حد بلوغ شرعی نرسیده است. با توجه به تبصره یک ماده 1210 قانون مدنی و ماده 147 قانون مجازات اسلامی 1392 منظور از بلوغ شرعی در مورد فرزند ذکور، پانزده سال تمام قمری و در مورد فرزند اناث، نه سال تمام قمری است. مسأله 18 از جلد 3 کتاب تحریرالوسیله امام خمینی (ره) قسمت مربوط به احکام ولادت و ملحقات آن نیز در این مورد بیان داشته: «تنتهی الحضانه ببلوغ الولد رشیدا، فاذا بلغ رشیدا لیس لاحد حق الحضانه علیه، حتی الابوین، بل هو مالک لنفسه ذکرا أو انثی». از رأی وحدت رویه شماره 30 مورخ 3/10/1364 هیأت عمومی دیوان عالی کشور مستفاد است که با رسیدن به سن بلوغ شرعی، فرزندان در امور غیرمالی خود (از جمله اینکه در کنار کدام یک از ابوین خود بهسر برند) مختار میباشند. با این اوصاف به عنوان مثال، طرح دعوا و صدور حکم مبنی بر حضانت و تحویل فرزند مشترک نسبت به دختر یازده ساله، سالبه به انتفاء موضوع است.
ب- در مورد ملاقات فرزند بالغ کمتر از 18 سال، با  عنایت به منطوق ماده 45 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 ،چنانچه مصلحت و غبطه کودک یا نوجوان ایجاب کند، صدور حکم ملاقات چنین فرزندی با هر یک از والدین و تهیه الزامات آن توسط طرف دیگر فاقد اشکال است و احراز این امر با دادگاه است؛ البته چنانچه فرزند بالغ تمایلی به ملاقات پدر یا مادر نداشته باشد، الزام وی به انجام ملاقات موجه نیست و در این حالت نمیتوان به قوای قهریه متوسل شد.