آیین نامه اجرایی قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی
آئیننامه اجرائی قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی مصوب 5 3 1354»
آئیننامه اجرائی قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی مصوب 5 / 3 / 1354»
هیئت وزیران در جلسه مورخ 15 / 10 / 1364 بنا به پیشنهاد شماره 5249 مورخ 15 / 8 / 64 وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی آئیننامه اجرائی قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی مصوب 1354 را به شرح زیر تصویب نمودند:
ماده 1 - فوریتهای پزشکی به مواردی از اعمال پزشکی اطلاق میشود که بایستی بیماران را سریعاً مورد رسیدگی و درمان قرار داد و چنانچه اقدام فوری به عمل نیآید باعث خطرات جانی، نقص عضو، یا عوارض صعب‌العلاج و یا غیر قابل جبران خواهد شد.
ماده 2 - از نظر این آئیننامه فوریتهای پزشکی (اورژانس) شامل موارد زیر میشود:
1 - مسمومیت‌ها.
2 – سوختگیها.
3 - زایمان‌ها.
4 - صدمات ناشی از حوادث و سوانح و وسائط نقلیه.
5 - سکته‌های قلبی و مغزی.
6 - خونریزی‌ها و شوک‌ها.
7 – اغماء.
8 - اختلالات تنفسی شدید و خفگی‌ها.
9 – تشنجات.
10 - بیماریهای عفونی خطرناک مانند منژیت‌ها[مننژیت ها].
11 - بیماریهای نوزادانی که نیاز به تعویض خون دارند.
12 - سایر مواردی که در شمول تعریف ماده 1 قرار می‌گیرد.
ماده 3 - بیمار مشمول این آئیننامه شخصی است که طبق تعریف فوریتهای پزشکی (اورژانس) احتیاج به کمک فوری دارد.
ماده 4 - کلیه بیمارستانها، اعم از دولتی و غیر دولتی در تمام اوقات شبانه روز و نیز درمانگاهها و سایر مؤسسات درمانی در ساعات فعالیت طبق پروانه تأسیسی که از وزارت بهداری سابق دریافت داشته‌اند مکلف به پذیرش بیمارانی که مشمول فوریتهای پزشکی هستند می‌باشند.
ماده 5 - در مناطقی که مراکز اورژانس وجود دارد و به نجوی[نحوی] از موارد فوریتهای پزشکی اطلاع پیدا می‌کند مسئولیت مستقیم انتقال بیمار به مراکز درمانی با مراکز اورژانس می‌باشد.
تبصره - همه افراد مکلفند به محض مشاهده هر گونه موارد اورژانس در صورت دسترسی به مرکز اورژانس از طریق تلفن و سایر وسائل ارتباطی فوراً مورد را به آگاهی نزدیکترین مرکز اورژانس برسانند و در صورت عدم دسترسی به واحد اورژانس نسبت به انتقال بیمار اورژانسی به نزدیکترین مراکز درمانی اقدام نمایند.
ماده 6 - مراکز درمانی دولتی و غیردولتی موظفند در موارد فوریتهای پزشکی بدون تامل و اتلاف وقت و دریافت وجه اولیه ( ودیعه ) ، با استفاده از همه وسایل و امکانات موجود نسبت به ارایه درمانهای لازم بیماران اقدام نمایند. بدیهی است پس از تثبیت وضعیت بیمار، مراحل عادی پرداخت هزینه باید طبق تعرفه های مصوب انجام گیرد.
تبصره 1 - در مواردی که طبق تشخیص کارشناس دانشگاه یا دانشکده علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ، بیمار استطاعت مالی نداشته باشد یا اینکه به هر دلیلی پرداخت هزینه های انجام شده ممکن نشود ، تمام یا قسمتی از هزینه درمان توسط وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی ظرف مدت سه ماه پرداخت خواهد گردید و بیمار یا اولیای قانونی وی مکلف می باشند مابه التفاوت هزینه پرداختی وزارتخانه یاد شده را به واحد درمانی بپردازند.
تبصره 2 - هزینه های ناشی از اجرای این آیین نامه براساس پیشنهاد کارشناسی وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی در بودجه کل کشور منظور خواهد شد.
ماده 7 - در صورتیکه بیمار اورژانس در واحدهای درمانی غیر دولتی تحت مداوا قرار گیرد هزینه درمان توسط بیمار طبق تعرفه خدمات درمانی پرداخت خواهد شد.
تبصره - در موارد استثنائی که بیمار استطاعت پرداخت کامل هزینه درمان خود را نداشته باشد طبق نظر کارشناسی مددکاری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی حداکثر تا 80% کل هزینه توسط آن وزارتخانه پرداخت خواهد شد. بدیهی است مابه‌التفاوت پرداختی وزارتخانه مذکور را خود بیمار باید به واحد درمانی‌مربوطه بپردازد.
منبع : سامانه ملی قوانین و مقرراتمطالب مرتبط
رای وحدت رویه شماره 2807 مورخ 1398-10-03 هیات عمومی دیوان عدالت اداری
متن کامل طرح تسهیل صدور برخی مجوزهای کسب و کار
بررسی وجه التزام مندرج در ماده 230 قانون مدنی
لایحه الحاق موادی به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت(2)
گروه وکلای داداندیش
